Trip deel 2 - back in PMB

Ha lieve mensen!

De trip zit er op en het werk is weer begonnen. Vanaf de vorige keer dat ik schreef zijn we nog een heel eind verder gereden, en alles bij elkaar iets van 2600 kilometers afgelegd.

Addo
Na Jeffreysbay zijn we via Port Elisabeth naar Addo gegaan, waar een groot olifantenpark is. Er waren behalve olifanten nog veel meer dieren, zoals buffels, kudu’s, leeuwen, zebra’s, struisvogels. De leeuwen hebben we helaas niet gezien, een heleboel olifanten wel, echt onzettend gaaf. We konden met onze auto door het park rijden, dat mocht van zonsopgang tot zonsondergang. Een gigantisch groot park, soms zagen we een hele tijd niets, en ineens stuitten we op een kudde olifanten.

De weg naar het park toe was trouwens wel een trieste bedoeling. Er stonden allerlei vrolijk gekleurde, redelijk nieuwe hutjes. Maar een stukje verder was alles vanaf de weg tot ongeveer 500 meter daar vanaf helemaal leeggeruimd. Het was echter duidelijk dat daar wel huizen (lees krotten) hadden gestaan, er waren nog wat restanten. Er stond een groot hek omheen en het leek er veel op dat die huizen door de overheid weg waren gehaald. Zeer waarschijnlijk de prijs die de mensen moesten betalen om het er voor het WK allemaal mooi uit te laten zien. Te triest voor woorden!

De avond van onze aankomst in het park hebben we een safari gedaan. Met een Jeep door het park gereden, wat dieren gezien, maar het was wat minder dan we hadden gedacht. Wel gaaf, jankende hyenas, jakhalzen. De volgende ochtend weer met dag en dauw opgestaan en zodra de gate open was weer een rondje gaan rijden. We kwamen een hele kudde buffels tegen, een hele berg olifanten, gaaf park!

Coffeebay
Vanuit Addo zijn we naar Coffebay vertrokken, een heel eind rijden. Maar we deden er veel langer over dan we hadden gedacht. De weg van de doorgaande weg naar de kust was echt een grote ramp, allemaal gaten in de weg. Het hele stuk slalommend afgelegd om de gaten in de weg te ontwijken, ondertussen zowel links als rechts ingehaald door plaatselijke bewoners en combi’s (soort taxibusjes) die rondscheurden alsof hun leven er van af hing. Ergens in de avond waren we er eindelijk, en de weg hield ook op, ging verder als onverharde weg met gaten, keien en rare bochten. Ons huisje was onderdeel van de Coffee Shack, een plaats voor backpackers. Bovenop de heuvel was het, een heel huis voor ons 4en, en bovendien met eigen douche en keuken.

s Avonds wilden we wat te eten halen, en op aanraden van iemand van de hosten gingen we naar Yam Drums, waar je Indiaas eten kon halen. Alles in het dorp gaat echt mijlenver terug in de tijd, ook al weer hippie achtig, blowende mensen. We bestelden ‚currie’ voor ons vieren, maar het leek de eerste 5 minuten niet helemaal door te dringen. Behoorlijk stoned daar, maar het eten kwam er na veel geduld, was nog best aardig te eten. Voor het geval je zwak bent voor drugs zou ik zeggen, ga daar nooit heen :)

‚s sochtends was het uitzicht prachtig, vanaf de heuvel bleek de oceaan toch heel dichbij te zijn, met Lauren en Elli naar het strand gegaan, en daar gezwommen. Onderweg naar de hostel zat een groepje vrouwen wat zelfgemaakte sieraden te verkopen. Toen Elli en ik even een kijkje kwamen nemen dromden ze allemaal om ons heen. Voor we het wisten kregen we om beide armen en ook onze voeten van alles omgehangen. Echt ongelofelijk, en ‚nee’ schijnen ze niet te begrijpen, dus op een gegeven moment maar om laten zitten en toen we wat hadden uitgezocht wisten we niet hoe snel we weg moesten komen, haha!

Op het strand kwamen we Miniswah tegen, een vrouw van achter in de dertig. Geheel niet opdringerig, ze had wat armbandjes te koop. In tegenstelling tot de vrouwen elders in het dorp was dat een hele verademing. Een hele tijd gezellig mee gezeten, elke dag komt ze vanuit de bergen naar Coffeebay gelopen om daar haar waren te verkopen. Ze was helemaal gelukkig toen we wat van haar hadden gekocht, daarna kon ze gelijk naar de winkel om eten te kopen voor haar 3 kinderen, waar wij bij waren dankte ze hardop, zo gelukkig was ze. Als dank kregen we nog wat extra spul van haar, echt tof!

Verdwenen kleding
Voor we weggingen ‚s ochtends, hadden we allemaal even wat kleren gewassen, en dit aan de ramen en op de stoelen te drogen gehangen. Voor we naar het strand gignen hadden we het ‚voor de zekerheid’ maar even binnengezet. De mensen zagen er niet al te rijk uit, en je weet maar nooit of ze er met je kleren vandoor gaan. Toen we echter terug kwamen van het strand waren onze kleren verdwenen, terwijl we ze toch echt hadden binnengezet. O nee, dan is er vast iemand binnengeweest om onze spullen te stelen dachten we al snel. We renden snel naar onze tassen toe om te zien om daar soms ook nog wat uit was gehaald, maar dat was onaangeraakt. Vreemd! We werden van verward toch wel lichtelijk boos, we liepen een rondje om het huis heen, nog 3 keer van boven naar beneden, en toen Lauren naar de auto wilde lopen zagen we ineens onderaan de heuvel aan een waslijn onze kleding bungelen! Bleek dat de schoonmaakdame onze kleding had zien hangen en ons een dienst wilde bewijzen, haha, wat een behulpzaamheid en wat een opluchting!

Benzinprobleem
Na de 2 dagen in Coffeebay was het einde van de trip in zicht, en moesten we weer terug. Wat we echter niet hadden verwacht dat Coffeebay zo’n afgelegen oord was dat ze er geen bezinepomp zouden hebben. Met nog minder dan een kwart in de tank moesten we het zien te fixen. Het eerste uur kwamen we niets tegen, en na een tijdje zagen we ergens een grote tank staan met een slang eruit. Toen we gingen kijken was het alleen ‚diesel’ en ‚parafin’, een geen unleaded petrol. We vroegen het een van de mensen daar, maar die spraken allemaal slecht Engels en waren dronken bovendien. Een man wilde ons wel helpen, of we achter hem aan wilden rijden. Aangezien we geen andere optie hadden da tmaar gedaan. Af en toe druk gebarend, dan weer met z’n alarmlichten aan, omdat we niet hard genoeg redden in zijn ogen. Onderweg kwamen we nog een soort ‚alternatieve pomp’ tegen, waar we even keken of ze daar de goede hadden. De man die voor ons reed begon te toeteren, draaide zijn auto om, mopperend dat we achter hem aan moesten blijven rijden. Toen we na nog een half uur rijden en op de laatste reserves de pomp bereikten waren we ontzettend blij, dat scheelde niet veel.

Juf Willeke :)
Veilig terug in Pietermaritzburg aangekomen. Gisteren met Marieke meegeweest naar de school waar ze kinderen bijles geeft. We hebben 2 groepjes met kinderen bijles gegeven, sommigen zijn echt ontzettend slecht in lezen en schrijven. Een hele uitdaging moet ik zeggen, en ook weer heel wat anders dan wat ik normaal doe maar wel erg gaaf. De kinderen vinden het erg interessant allemaal om nog een blanke persoon extra te zien naast Marieke. Na school moesten we wachten tot we opgehaald werden, dat kan hier nogal lang duren, we hoefden deze keer ‚maar’ 1 uur te wachten. In die tijd een boekje gelezen met 1 van de jongens van de Shelter, Sabelo. Een jongen van 10 die pas dit jaar voor het eerst naar school is gegaan. Daarvoor was hij niet in de omstandigheden, maar het gaat erg goed nu op school. Een docent die hem hoorde lezen was helemaal verbaasd, en vroeg hem voor te lezen aan de docenten van een hogere klas. Misschien mag hij wel eerder door naar de volgende groep! Kinderen kunnen hier vaak slecht lezen, sommigen van 10 jaar kunnen nauwelijks een boek lezen, terwijl ze toch gewoon door mogen naar de volgende klas, ongelofelijk! Materiaal om mee te werken is er niet veel, terwijl we met de kinderen aan het oefenen waren moesten ze verschillende keren naar een ander klaslokaal omdat ze geen gum en geen puntenslijper hadden. De potloden zijn in heel wat gevallen niet meer dan een vingerlengte lang, en dan moeten ze nog leren schrijven ook! Wel ontzettend gaaf, want ‚s avonds kwam Sally (de coordinator van de vrijwilligers) met 4 vuilniszakken vol met potloden!! Die had ze gevonden ergens in een gebouw in Durban. We mogen ze geven aan de kinderen in de Shelter, maar ook op school. Heel bijzonder!

Zwembad
Terug uit school met de 3 jongste jongens van de Shelter naar het zwembad geweest. We mochten er gratis in, omdat er een regeling is voor de jongens. In tegenstelling tot de eerste keer dat we er waren, was er deze keer helemaal niemand in het zwembad. Had m’n oude zwembrilletje bij me, en dat was dikke pret voor de jongens. Het zag er echt niet uit, kleine zwarte koppies, met een voor hen grote blauwe duikbril op!

Voetbal
Vandaag met de jongens van de straat gevoetbalt!! Echt een gekkenhuis, moesten haasten om op de plaats te komen om te voetballen. Vervolgens ging de auto er weer vandoor om de jongens op de straat op te pikken. Duurde 1,5 uur ofzo voor ze er eindelijk waren, en hoe! Lach niet, maar ze kwamen met 18 mensen in een 2 of 3 persoonsauto, een pickup. De ruimte achterin zat werkelijk prop en propvol, de klep kon net dicht! Voor het voetballen stonden ze af en toe lijm te snuiven waar we bij waren, allemaal smerige kleren, kapotte schoenen of zelfs zonder. Tijdens het voetballen waren ze harstikke fanatiek, erg gaaf! Na afloop kregen ze allemaal een paar boterhammen en wat limonade en dat was het dan. Hoe die jongens opleefden van een partijtje voetbal, gezelligheid en een paar boterhammen!

Oef, een lang verhaal is het geworden. Alles bij elkaar veel contrasten. Ik val geloof ik in herhaling, maar dat is het echt! Aan de ene kant de gezelligheid, prachtige mensen, cultuur, de andere vrijwilligers in Khayalethu. Maar er is altijd die andere kant die gedurende veel momenten van de dag zichtbaar is. Jongens en meiden van mijn eigen leeftijd die moeten leven van wat ze krijgen of stelen; die verslaafd zijn aan lijm; die nauwelijks toekomst hebben. En om dat allemaal te rijmen met elkaar, dat is soms behoorlijk vermoeiend. Het zet de wereld (en mijn wereld) af en toe behoorlijk op z’n kop. En als je dan ziet hoe sommigen ondanks alles wat tegenwerkt nog steeds blijven geloven dat God voor ze zorgt... ik weet niet of ik dat in hun plaats ook zou kunnen eerlijk gezegd.

Hartelijke groeten vanaf hier!
Willeke