Intro en de reis
Door: Arie-Piet en Willeke
Blijf op de hoogte en volg Arie-Piet en Willeke
16 December 2014 | Mozambique, Milange
WEBLOG 1 Datum : vrijdag 12 december t/m dinsdag 16 december
Welkom op onze weblog! We zijn alweer een paar dagen van huis en hebben al best één en ander te delen over onze reis.
Als eerste zullen we kort introduceren met welk doel we op pad zijn. Komende weken zullen we werkzaam zijn in Mozambique, als vrijwilliger bij Españor. Over deze organisatie is meer te lezen in de beschrijving van deze reis. Wiebe en Gerdine van Horssen zijn bekenden van ons en zij wonen al enige jaren in Mozambique. We verblijven bij hen in het gastenverblijf, op een terrein dat vlak bij de plaatselijke kerk ligt en waar nog andere zendings-/ontwikkelingswerkers wonen. Er waren door de organisatie diverse ‘vrijwilligersvacatures’ opgesteld, waar Arie-Piet en ik na een tijdje wikken en wegen op hebben gereageerd. Arie-Piet gaat dus aan de slag als ICT-er met het installeren van een server en diverse andere aanverwante zaken; Willeke gaat zich richten op de voeding en hygiëne, met name bij de keuken van de pre-school. De nadruk van ons werk is om kennis te delen en over te dragen, zodat bepaalde nieuwigheden ook beklijven.
Dat was de introductie; even ter achtergrond van deze reis.
Vrijdag was de dag van ons vertrek. We hadden al een paar weken een enorme koffer op zolder staan, waar we diverse producten vast in klaar konden leggen. Een enorme lading elektronica (server, beeldscherm, extern geheugen, cd’s en kabels) naast allerlei kerstcadeautjes van familie en natuurlijk wat Nederlandse producten op verzoek zorgden dan ook voor een uitdaging bij het inpakken. Oowja, en we wilden zelf ook nog wat spullen meenemen.
Het was de hele dag al flink stormachtig, dus we hadden online al in de gaten gehouden of de vluchten geen vertraging hadden. Dat bleek niet het geval, waardoor we op tijd konden vertrekken. We werden door Willeke’s ouders op Schiphol afgezet en konden lekker bijtijds onze koffers inchecken. Dat was nog wel een “dingetje”. We mochten veel meenemen, maar qua verdeling kwamen we niet zo handig uit. Één koffer was namelijk zwaarder dan mocht, maar de ‘4e koffer’ was eigenljk een gitaar, die vrij weinig woog. Missie 1 was dus of ze dat wilden middelen zodat alles mee mocht, en die lukte. Missie 2 diende zich vrijwel direct daarna aan, want zodra onze bagage op de band lag (en uit zicht was) kregen we een afgiftebewijs, waarop stond dat de koffers slechts tot Addis Abeba waren doorgelabeld, en niet tot ons eindpunt. We moesten nog even in spanning zitten, want de baliemedewerkster kon alleen maar erg haar best doen, de bagagekelder bellen, en kijken of ze daar nog te vinden waren en opnieuw gelabeld konden worden. Bij de gate kregen we te horen dat het allemaal was gelukt, een hele opluchting! Missie 3 bleek te zijn het verzamelen van onze boardingpass (instapkaart) aangezien ze op Schiphol alleen het eerste deel kregen uitgeprint.
Onze reis ging van Amsterdam naar Frankfurt naar Addis Abeba naar Lilongwe naar Blantyre (en met de auto naar Milange). In Frankfurt hadden we 1 uur overstaptijd, wat prima was gezien alles was doorgelabeld, maar moesten we alleen nog een instapkaart regelen. In het vliegtuig zaten we niet helemaal lekker, want hoe dichter we bij Frankfurt kwamen… hoe harder het vliegtuig ging wiebelen. Dat waren wel wat benauwde minuten want tijdens de daling hing het vliegtuig superscheef en schokte het ook erg. Niet erg verrassend dat we een doorstart moesten maken, en het na 10 minuten nog eens moesten proberen. Daar werden we wel nerveus van, want we zagen de overstaptijd wat somber in… Je voelt je wel enorm miezerig hoor, als dat vliegtuig heen en weer schokt. Na een veilige landing moesten we natuurlijk als een speer ervandoor… we hadden al te horen gekregen waar we moesten zijn, niet zo ver bij onze huidige gate vandaan. Maar hoe vervelend, de trolleybus waar we in moesten reed helemaal de verkeerde kant op. We hadden inmiddels al wat mede-tobbers gevonden en gezamenlijk zetten we het op een rennen. Het vliegveld over en naar de goede gate. Geen adem meer over, kwamen we bij de gate, die al uitgestorven was. We melden ons bij de nog aanwezige medewerkers, meldden dat we nog een boardingpass moesten (ze keek echt niet blij). Het duurde allemaal even en kregen toen de blijde mededeling: Your ticket’s upgraded. We keken vast heel dom, en ze noemde het nog eens. Dus mochten we zo hoppa, de buissinessclass in! Dat was best wel tof, uithijgen op een ruime stoel, met een lekker glaasje drinken voor we ook maar een meter hadden gevlogen! Het grote voordeel was tweeledig, 1: we konden lekker horizontaal slapen, en 2: het eten was stukken beter dan bij “het gepeupel” . En aangezien deze vlucht onze langste was én tijdens de nacht konden we dat prima gebruiken. De overige vluchten verliepen zonder problemen en we kwamen dan ook op de verwachte tijd aan in Blantyre. Nog even spannend of de bagage inderdaad het hele stuk mee was gekomen, en tot onze opluchting kwam alles netjes op de band aan; en was de gitaar nog heel… Ook interessant dat niemand gedurende alle overstappen iets heeft gezegd of gevraagd over die hoeveelheid elektronica die gewoon in onze tassen zat (gelukkig maar).
Opgewacht door Wiebe en Gerdine kon de reis al snel verder gaan. Met de auto moesten we nog ongeveer 2 uur rijden tot aan ons voorlopig nieuwe ‘thuis’ in Milange. We konden onderweg alle nieuwe indrukken tot ons nemen, een leven wat zich veelal buiten afspeelt, langs de weg. Mensen lopen overal bepakt en bezakt en ook fietsen en brommers zijn volgeladen. De huizen zijn wisselend van golfplaten (luxe) of riet (eenvoudiger) variërend van vrij netjes tot een soort krotjes. Dat is wel even wennen.
Bij de grens gekomen dachten we dat ‘even’ te doen, maar voor we er door waren was het toch echt al bijna donker. De eerste post aan de kant van Malawi ging vrij snel, maar bij de Mozambikaanse grens deden ze een stuk moeilijker. Je zou verwachten: een visum in je paspoort en misschien ergens een krabbel en stempel, dan kom je er wel. Maar voor het zover was moest er heel wat gebeuren. Er waren al 2 mensen van het project naar de grens gekomen “voor het geval dat” en dat was maar goed ook. Er moest nog een directeur aan te pas komen die uiteindelijk de grensbeambten het groene licht gaf. Daarna wilden de overijverige ‘wachters’ de auto ook nog even leeghalen ter controle. Gelukkig kon Wiebe dat met wat praatkunsten voorkomen. Best bizar dat ook al heb je alles goed geregeld, er dan ineens weer nieuwe regels zijn, die zelfs voor de lokale mensen niet helemaal helder zijn. Of na te leven zijn, bijvoorbeeld dat je een stempel moet hebben van ergens 300 km. verderop. Hoe dan ook, het was prettig ons te kunnen settelen in onze tijdelijke nieuwe omgeving.
We zijn inmiddels een paar dagen bij het project bezig geweest, maar daarover later meer. Voorlopig lijkt ons dit wel even genoeg leesvoer… het is eigenlijk best lang geworden, haha!
Hartelijke groeten van Arie-Piet en Willeke
Welkom op onze weblog! We zijn alweer een paar dagen van huis en hebben al best één en ander te delen over onze reis.
Als eerste zullen we kort introduceren met welk doel we op pad zijn. Komende weken zullen we werkzaam zijn in Mozambique, als vrijwilliger bij Españor. Over deze organisatie is meer te lezen in de beschrijving van deze reis. Wiebe en Gerdine van Horssen zijn bekenden van ons en zij wonen al enige jaren in Mozambique. We verblijven bij hen in het gastenverblijf, op een terrein dat vlak bij de plaatselijke kerk ligt en waar nog andere zendings-/ontwikkelingswerkers wonen. Er waren door de organisatie diverse ‘vrijwilligersvacatures’ opgesteld, waar Arie-Piet en ik na een tijdje wikken en wegen op hebben gereageerd. Arie-Piet gaat dus aan de slag als ICT-er met het installeren van een server en diverse andere aanverwante zaken; Willeke gaat zich richten op de voeding en hygiëne, met name bij de keuken van de pre-school. De nadruk van ons werk is om kennis te delen en over te dragen, zodat bepaalde nieuwigheden ook beklijven.
Dat was de introductie; even ter achtergrond van deze reis.
Vrijdag was de dag van ons vertrek. We hadden al een paar weken een enorme koffer op zolder staan, waar we diverse producten vast in klaar konden leggen. Een enorme lading elektronica (server, beeldscherm, extern geheugen, cd’s en kabels) naast allerlei kerstcadeautjes van familie en natuurlijk wat Nederlandse producten op verzoek zorgden dan ook voor een uitdaging bij het inpakken. Oowja, en we wilden zelf ook nog wat spullen meenemen.
Het was de hele dag al flink stormachtig, dus we hadden online al in de gaten gehouden of de vluchten geen vertraging hadden. Dat bleek niet het geval, waardoor we op tijd konden vertrekken. We werden door Willeke’s ouders op Schiphol afgezet en konden lekker bijtijds onze koffers inchecken. Dat was nog wel een “dingetje”. We mochten veel meenemen, maar qua verdeling kwamen we niet zo handig uit. Één koffer was namelijk zwaarder dan mocht, maar de ‘4e koffer’ was eigenljk een gitaar, die vrij weinig woog. Missie 1 was dus of ze dat wilden middelen zodat alles mee mocht, en die lukte. Missie 2 diende zich vrijwel direct daarna aan, want zodra onze bagage op de band lag (en uit zicht was) kregen we een afgiftebewijs, waarop stond dat de koffers slechts tot Addis Abeba waren doorgelabeld, en niet tot ons eindpunt. We moesten nog even in spanning zitten, want de baliemedewerkster kon alleen maar erg haar best doen, de bagagekelder bellen, en kijken of ze daar nog te vinden waren en opnieuw gelabeld konden worden. Bij de gate kregen we te horen dat het allemaal was gelukt, een hele opluchting! Missie 3 bleek te zijn het verzamelen van onze boardingpass (instapkaart) aangezien ze op Schiphol alleen het eerste deel kregen uitgeprint.
Onze reis ging van Amsterdam naar Frankfurt naar Addis Abeba naar Lilongwe naar Blantyre (en met de auto naar Milange). In Frankfurt hadden we 1 uur overstaptijd, wat prima was gezien alles was doorgelabeld, maar moesten we alleen nog een instapkaart regelen. In het vliegtuig zaten we niet helemaal lekker, want hoe dichter we bij Frankfurt kwamen… hoe harder het vliegtuig ging wiebelen. Dat waren wel wat benauwde minuten want tijdens de daling hing het vliegtuig superscheef en schokte het ook erg. Niet erg verrassend dat we een doorstart moesten maken, en het na 10 minuten nog eens moesten proberen. Daar werden we wel nerveus van, want we zagen de overstaptijd wat somber in… Je voelt je wel enorm miezerig hoor, als dat vliegtuig heen en weer schokt. Na een veilige landing moesten we natuurlijk als een speer ervandoor… we hadden al te horen gekregen waar we moesten zijn, niet zo ver bij onze huidige gate vandaan. Maar hoe vervelend, de trolleybus waar we in moesten reed helemaal de verkeerde kant op. We hadden inmiddels al wat mede-tobbers gevonden en gezamenlijk zetten we het op een rennen. Het vliegveld over en naar de goede gate. Geen adem meer over, kwamen we bij de gate, die al uitgestorven was. We melden ons bij de nog aanwezige medewerkers, meldden dat we nog een boardingpass moesten (ze keek echt niet blij). Het duurde allemaal even en kregen toen de blijde mededeling: Your ticket’s upgraded. We keken vast heel dom, en ze noemde het nog eens. Dus mochten we zo hoppa, de buissinessclass in! Dat was best wel tof, uithijgen op een ruime stoel, met een lekker glaasje drinken voor we ook maar een meter hadden gevlogen! Het grote voordeel was tweeledig, 1: we konden lekker horizontaal slapen, en 2: het eten was stukken beter dan bij “het gepeupel” . En aangezien deze vlucht onze langste was én tijdens de nacht konden we dat prima gebruiken. De overige vluchten verliepen zonder problemen en we kwamen dan ook op de verwachte tijd aan in Blantyre. Nog even spannend of de bagage inderdaad het hele stuk mee was gekomen, en tot onze opluchting kwam alles netjes op de band aan; en was de gitaar nog heel… Ook interessant dat niemand gedurende alle overstappen iets heeft gezegd of gevraagd over die hoeveelheid elektronica die gewoon in onze tassen zat (gelukkig maar).
Opgewacht door Wiebe en Gerdine kon de reis al snel verder gaan. Met de auto moesten we nog ongeveer 2 uur rijden tot aan ons voorlopig nieuwe ‘thuis’ in Milange. We konden onderweg alle nieuwe indrukken tot ons nemen, een leven wat zich veelal buiten afspeelt, langs de weg. Mensen lopen overal bepakt en bezakt en ook fietsen en brommers zijn volgeladen. De huizen zijn wisselend van golfplaten (luxe) of riet (eenvoudiger) variërend van vrij netjes tot een soort krotjes. Dat is wel even wennen.
Bij de grens gekomen dachten we dat ‘even’ te doen, maar voor we er door waren was het toch echt al bijna donker. De eerste post aan de kant van Malawi ging vrij snel, maar bij de Mozambikaanse grens deden ze een stuk moeilijker. Je zou verwachten: een visum in je paspoort en misschien ergens een krabbel en stempel, dan kom je er wel. Maar voor het zover was moest er heel wat gebeuren. Er waren al 2 mensen van het project naar de grens gekomen “voor het geval dat” en dat was maar goed ook. Er moest nog een directeur aan te pas komen die uiteindelijk de grensbeambten het groene licht gaf. Daarna wilden de overijverige ‘wachters’ de auto ook nog even leeghalen ter controle. Gelukkig kon Wiebe dat met wat praatkunsten voorkomen. Best bizar dat ook al heb je alles goed geregeld, er dan ineens weer nieuwe regels zijn, die zelfs voor de lokale mensen niet helemaal helder zijn. Of na te leven zijn, bijvoorbeeld dat je een stempel moet hebben van ergens 300 km. verderop. Hoe dan ook, het was prettig ons te kunnen settelen in onze tijdelijke nieuwe omgeving.
We zijn inmiddels een paar dagen bij het project bezig geweest, maar daarover later meer. Voorlopig lijkt ons dit wel even genoeg leesvoer… het is eigenlijk best lang geworden, haha!
Hartelijke groeten van Arie-Piet en Willeke
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
